Het Sigma 105mm f1.4 Objectief
Het Sigma 105mm f1.4 DG Art objectief op een Canon EOS R5
Mijn kijk op de Sigma 105mm f1.4 DG Art
Sigma 105mm f/1.4 Review: Is Deze Lens Echt een Bokeh Master?
In 2018 introduceerde Sigma de 105mm f/1.4 DG HSM Art lens en noemde het hun “Bokeh Master”. Deze lens trok al snel de aandacht van portretfotografen door zijn ongelooflijke vermogen om zachte, vloeiende achtergronden te creëren. Zo ook die van mij. Ik was echt wel te porren voor een lens met een grote isolatie van het onderwerp. Tezamen met m’n gebruik van flitslicht zag ik deze lens als een mooie toevoeging op m’n collectie. Maar maakt hij zijn naam waar? In dit blog mijn kijk op deze lens met voorbeeldfoto’s.
Ontwerp en Bouwkwaliteit
Het is geen lens voor iedereen. Met een gewicht van 1,6 kg is deze lens zowel groot als zwaar. Het front element is enorm. Het exterieurontwerp is eenvoudig, met slechts één knop aan de buitenkant om de autofocus in of uit te schakelen.
Daarnaast is deze lens voorzien van weathersealing, niet alleen bij de vatting, maar ook voor de rest van het objectief. Een nadeel is echter dat hij behoorlijk wat ruimte inneemt in je cameratas. De bouwkwaliteit van deze lens is robuust, als een tank. Het grote frontelement is echter wel kwetsbaar, daarom houd ik de zonnekap er standaard op gemonteerd om eventuele schokken op te vangen.
Bokeh en Beeldkwaliteit
Voor degenen die al vertrouwd zijn met de 85mm f/1.4, biedt de 105mm nog meer uitgesproken achtergrondonscherpte. De bokeh die deze lens produceert is ongelooflijk glad, met achtergronden die vrijwel verdwijnen en een verbluffende scheiding creëren tussen onderwerp en omgeving. Echter, de 105mm brandpuntsafstand vereist meer werkruimte in vergelijking met de 85mm, die ook compacter en gemakkelijker te hanteren is.
Praktische Overwegingen
Gezien zijn omvang en gewicht, heb je voldoende ruimte in je cameratas nodig om deze lens op te bergen. Als je al een 135mm hebt, is het misschien praktischer om deze te combineren met een 85mm. De Sigma 105mm f/1.4 voelt als een mix tussen een 135mm en een 85mm, en biedt het beste van beide werelden—een perfecte middenweg met zijn unieke brandpuntsafstand en zachte bokeh.
Er zijn portretfotograferen die beweren dat rond de 100mm het beste brandpunt is om menselijke features zo mooi mogelijk weer te geven. Echter, voor wie al een 85mm en een 135mm heeft, rijst de vraag of het de moeite waard is om deze lens toe te voegen. Wat prestaties betreft, absoluut; maar als het om brandpuntsafstand gaat, wordt het een lastigere keuze. Aan de andere kant, voor wie nog geen 85mm of 135mm bezit, is dit objectief zeker het overwegen waard. Persoonlijk zou ik dan eerder de 105mm kiezen dan een 85mm.
Het grote frontelement van 105mm kan het aanschaffen van filters echter een dure aangelegenheid maken. Gelukkig zijn er tegenwoordig ook andere opties voor, namelijk filters die geplaatst kunnen worden tussen de camera en het objectief voor wie nog adapters nodig heeft om de lens te kunnen mounten op een nieuwe camera. Zie hier een artikel.
Dit objectief gaat helaas niet samen met teleconverters, het was fantastisch geweest wanneer dit wel het geval was. Dan kon je er bijvoorbeeld een 147mm f2.0 van maken. Of een 235 f2.0 op een APS-C sensor. Ik heb het geprobeerd met een Sigma TC, en een Canon TC.
Sigma 105mm f1.4 of canon 200mm f2.0?
Dan rijst de vraag: hoe verhoudt dit objectief zich tot de 200mm f/2.0? Beide objectieven creëren immers een prachtig onscherpe achtergrond. Het antwoord is dat het om twee totaal verschillende lenzen gaat. Beide presteren ongelooflijk goed bij hun maximale diafragmaopening en bevinden zich in het telefoto-bereik, met een prachtige compressie. Toch legt de 105mm meer van de omgeving vast zonder deze in de achtergrond compleet te vernietigen tot Bokeh, iets wat met de 200mm wat lastiger is. Een 135mm 1.8 komt meer in de buurt van wat de 200mm f2.0 doet. Beide zijn indrukwekkende portretlenzen, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat, waar mogelijk, uit naar de 200mm. Waarom ‘waar mogelijk’? De 200mm heeft veel meer ruimte nodig dan de 105mm, en die ruimte heb je simpelweg niet altijd, zelfs buiten niet.
Conclusie
De Sigma 105mm f/1.4 ART is misschien niet de meest compacte of lichte lens, maar zijn gewicht wordt ruimschoots goedgemaakt door de uitstekende beeldkwaliteit en unieke bokeh-eigenschappen. Hoewel het misschien niet je dagelijkse lens is, is het moeilijk om deze te overtreffen wanneer je de perfecte combinatie van scherpte en achtergrondonscherpte nodig hebt. Zoals een recensent treffend zei: “Het is alsof de 135mm en de 85mm een baby kregen: de 105mm.”
Ik heb niet één, maar eigenlijk twee favoriete portretlenzen: zowel de Sigma 105mm f/1.4 als de Canon 200mm f/2.0. De keuze tussen deze twee hangt af van de beschikbare ruimte; die bepaalt welke van de twee ik zal gebruiken voor mijn foto’s. Voor mij, beide objectieven zijn Bokeh Masters!
EEN TECHNISCHE IN DEPT REVIEW
Sommige mensen zijn erg goed in het reviewen van de technische aspecten van fotografische apparatuur. Het kanaal van Christopher Frost is zo een plek waar ik graag altijd kijk voor in dept reviews over hoe goed bepaalde objectieven werkelijk presteren. Inmiddels heeft hij een indrukwekkende verzameling van gelijkwaardige reviews. Zo heeft hij natuurlijk ook een review gemaakt over de Sigma 105mm f1.4 ART. Hier onderstaand de youtube video. Hier een directe link naar zijn Youtube kanaal.
Opmerking:
In dept techtalk, settings, en licht setups zijn onderwerpen die gereserveerd zijn voor lezingen en workshops.
